به حالتی كه فرد به زبان ديگری غير از زبان مادری خود صحبت می كند و آموزش مي بيند دوزبانگي می گویند.. زبان مادری زبانی است  كه فرد علاوه برتكلم، با آن رشد مي کند و با آن هويت مي يابد. اما در كشور ایران کودک با زبانی غير از زبان مادری خود و با زبانی كه در سراسر كشور به عنوان زبان رسمی شناخته شده و از لحاظ نظام آوايی – واژگانی و دستوری متفاوت از زبان مادری اوست، آموزش می بيند و از اين مرحله است كه پديده دو زبانگی مطرح می شود. هورن بای( ۲۰۱۰ )  بر این باور است که هر چقدر فرد با يك فرهنگ خاص هويت يابی كند بيشتر احتمال دارد در زبان مربوط به آن فرهنگ شايستگی كسب كند و دوگانگی فرهنگی را به عنوان عامل  تعيين كننده درجه دوزبانگی افراد مي داند. از نگاه ديكسون و رابينسون رايگلر، ( ۲۰۰۹ ) افراد چندزبانه چهارچوب های فرهنگی متفاوتی را منعكس می كنند. بنت مارتينز و همكاران ۲۰۰۲ )  ) معتقدند كه دوزبانه ها از لحاظ فرهنگی دارای سيستم های معنای ويژه ای هستند، كه شامل ارزش ها، باورها و دانش ها در بين افراد يك فرهنگ مي باشند كه بر هيجان، شناخت و رفتار افراد تاثير مي گذارند. اين پديده براساس نظريه انتقال چهارچوب فرهنگی و فرضيه انطباق فرهنگی تبيين خواهد شد. مقاله حاضر به بررسی ارتباط بین  دوزبانگی ، جامعه پذيری مجدد و تاثيرات آن بر صفات شخصيتی مي پردازد.